Christina, een pelgrim?
‘Pelgrimeren’ zit in de lift. Meer en meer mensen wagen zich vandaag aan een pelgrimstocht. Het gaat daarbij om een divers publiek, jong en oud, en met heel diverse beweegredenen. De meerdaagse wandeltocht ‘in het voetspoor van Christina’, die we volop aan het ontwikkelen zijn, kan een pelgrimage zijn.
Maar was Christina zelf een pelgrim?
Het Christina pad - Grootloon
Het levensverhaal van Christina vermeldt geen grote wandelingen met een bestemming. Tenzij misschien haar tocht naar Luik. Toch mogen we stellen dat Christina de ziel van een pelgrim had. En wel haar leven lang.
De Boeddha zou ooit gezegd hebben: ‘Er is geen weg naar het doel, de weg is het doel’. Niet zozeer de bestemming dan wel de weg is het doel van de pelgrim.
Wel, Christina is altijd onderweg geweest. Zij heeft zich nooit ergens gevestigd. Waar zij was, in het Catharinaklooster in Sint-Truiden, bij Jutta in Borgloon… altijd was het tijdelijk. Telkens opnieuw onderbrak zij dat ‘gewone’ leven, en was zij weer weg.
Christina koos voor de afzondering in contact met de natuur. Een pelgrim herkent deze ervaring van afstand en natuurverbondenheid. “Je gaat andere dingen zien, kleinere vooral. Je ziet dan niet langer een bos, maar gaat langzaam ook de individuele bomen zien die dat bos maken… Je ziet dat alle stenen op het pad voor je een eigen vorm hebben, dat het gras een andere kleur heeft dan aan de andere kant van de weg en dat een wolkenlucht nooit zomaar een wolkenlucht maar altijd anders is. Het zijn die kleine dingen die je doen beseffen als pelgrim dat je echt weg bent.”[1]
Christina The Astonishing by Cynthia Large
Voor Christina was dit vrij en kwetsbaar leven, altijd ‘onderweg’, een blijvende keuze. Haar biograaf Thomas schrijft hoe “meestal de eenzaamheid en de wildernis haar thuis waren” (Vita 46) en hoe zij zelfs “ op het einde van haar leven niet graag meer bleef zitten bij de zusters om te praten, zoals voordien. Ze at een beetje, sliep wat voor middernacht, en ging dan weer de wildernis in” (Vita 50).
Het Christina pad - Jesseren
Een pelgrim kiest hier tijdelijk voor. Bij wijze van onderbreking. Een pelgrim neemt tijdelijk afstand en begeeft zich in een kwetsbare situatie. Je kwetsbaarheid ervaren is wellicht de essentie van het pelgrimeren. Ik kan er zelf van getuigen. Zowel de vervelende gebeurtenissen onderweg als alle onverwachte ontmoetingen ervaar je als bijzonder betekenisvol. Je moet jezelf herontdekken. Je gaat je anders verhouden. Het uiterlijk avontuur dat een pelgrimage is, is veel meer nog een innerlijk avontuur. Ik kan me aansluiten bij de woorden van een ervaren pelgrim: “Ik ben ervan overtuigd dat pelgrimeren een belangrijke rol kan spelen in een positieve transformatie van het individu en zijn relatie tot de wereld om hem heen”[2].
Christina geldt zeker als een wonderlijk voorbeeld hiervan. En als een inspirerende tochtgenoot voor onze wandelaars op het Christinapad.
[1] Thomas Hontelez, Wandelen naar wijsheid. Lessen voor de pelgrim, 2019, p.62-63
[2] Idem, p.128